De opvoeding samen kunnen delen met medeopvoeders die jouw kind een tweede thuis geven op het moment dat dat bij jou niet gaat, dat biedt ’n Tweede thuis dichtbij kinderen en gezinnen in de regio Hart van Brabant. Moeder Jill en haar zoontje Mees vonden in hun vertrouwde omgeving een plek voor Mees, die toen 15 maanden oud was. Ze deelt graag haar verhaal, omdat dat andere ouders kan helpen.
Jill: “Ondersteuning bij de opvoeding van Mees voelde voor mij niet als een keuze. Ik was zelf helemaal op en had onvoldoende ruimte om van hem houden en volledig voor hem te zorgen. Samen met Vivian ben ik toen op zoek gegaan naar een oplossing.” Vivian Brokx is werver bij ’n Tweede Thuis Dichtbij. Zij helpt bij het vinden van een pleeggezin dat aansluit bij een specifieke vraag. Ze kijkt daarbij niet alleen naar directe familie, vrienden of bekenden, maar ook op school, de sportclub, het buurthuis, de kinderopvang, de geloofsgemeenschap en bij betrokken hulpverleners. Ook worden onder andere sociale media ingezet om meer mensen te bereiken.
Anoniem profiel
Vivian: “We konden samen uitzoeken wat Jill nodig had.” Jill: “Ik volgde drie keer in de week behandelingen en had ook mijn werk. Een gezin waar Mees ieder weekend zou mogen zijn, zou mij ontlasten en weer wat ruimte en lucht geven. Vanaf het begin heb ik met Vivian heel nauw contact gehad. We hebben samen gekeken naar wat ik zoek in een gezin voor Mees. Er werd heel erg goed naar mij geluisterd.” Vivian vult aan: “Je wilde een actief en sociaal gezin. Mensen die echt dingen met Mees zouden gaan ondernemen” Jill: “Ja, precies en ik was zo blij dat de regie bij mij lag, dat had ik eerder gemist.” Vivian: “We hebben samen een profiel gemaakt en dat net zo lang bijgesteld tot Jill tevreden was.” Jill: ”We hadden veel contact. Het profiel werd anoniem gemaakt en ik mocht meedenken over de naam en de foto die werd gebruikt. Ik heb daar ook met mijn vader over gesproken. Dat dat kon, was belangrijk voor mij.”
Op zoek in Goirle
Vivian: “Ik had er meteen vertrouwen in dat we een plek zouden vinden voor Mees. Toch was de hulpvraag flink, omdat we voor elk weekend opvang zochten.” Jill: “In Hilvarenbeek ken ik veel mensen en dat voelde niet goed. Toen dachten we aan Goirle. Dat is dichtbij en daar ken ik niemand, dus dat sprak meteen aan.” Vivian: “We zijn begonnen met het maken van flyers en hebben posts geplaatst op LinkedIn, Facebook en Instagram. Op het anonieme profiel werd veel gereageerd en het werd gerepost, maar er kwam niets concreets. We besloten een oproep in Goirles Belang te plaatsen. Voordat het gepubliceerd was, kwam er via een bericht op intranet van Sterk Huis wel een reactie.” Jill was blij dat het anoniem kon: “Ik vond het fijn dat er ‘Tom’ stond en niet ‘Mees’, zodat we niet direct gelinkt werden. Ik wilde het ook niet via mijn eigen sociale media delen. Het was echt spannend.”
Fijne plek
Er ging een weekend overheen en werd toch besloten de mogelijke plaatsing niet door te zetten. Toen reageerde een oud pleeggezin van Sterk Huis. Het profiel van Mees sprak hen aan qua leeftijd en intensiteit. Jill: “We konden het heel geleidelijk opbouwen. We ontmoeten elkaar bij Sterk Huis, daarna was ik eerst een keer daar en kwamen zij vervolgens bij ons op bezoek. Eind januari is Mees voor het eerst naar de pleegouders gegaan. Hij heeft een fijne plek als hij niet thuis is en ik kan hem met vertrouwen achterlaten. Inmiddels kan ik zelf ook weer vaker voor hem zorgen. Mees is nog klein en vraagt veel aandacht. Ik ben alles langzaam aan het opbouwen en als hij een heel weekend thuis is, dan vind ik dat nog wel pittig. We overleggen steeds goed. Ik heb een goede klik met het pleeggezin, maar ik vind het toch moeilijk om open te zeggen wat bij mij kan.”
Crisis voorkomen
Ondanks dat Jill herhaaldelijk bij de huisarts aangaf dat het niet goed ging met haar en dat ze hulp nodig had, was er geen sprake van ondersteuning bij de zorg voor Mees. Dat leidde uiteindelijk tot een crisisplaatsing. Jill: “Pleegzorg kwam helemaal niet ter sprake. Als ik eerder was doorverwezen naar ’n Tweede thuis dichtbij, dan had de uithuisplaatsing voorkomen kunnen worden. Even de thuissituatie ontlasten, had ervoor kunnen zorgen dat er geen crisis was ontstaan. Het zou mooi zijn als huisartsen en andere hulpverleners weten welke mogelijkheden er zijn en mensen eerder doorsturen naar Toegang of ’n Tweede thuis dichtbij. Als er eerder naar me geluisterd was, dan had ik me niet zo alleen voelt en was Mees niet uit huis geplaatst. Ik heb alles wat er gebeurd is opgeschreven. Mees kan dat later lezen, zodat hij weet waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt. Het helpt mij ook met het verwerken. De acute uithuisplaatsing was echt verschrikkelijk, dat vond ik zo erg. Nu kan ik daar beter op terugkijken. Het is de beste keuze geweest om te komen waar ik nu ben. Ik heb de rust weer terug waardoor ik van mijn zoon kan houden.”
