Miranda Koning van Toegang Tilburg vertelt over haar ervaring met ‘n Tweede thuis dichtbij: “In een traject met een gezin met een zoon van 13 jaar is op een gegeven moment het advies gegeven voor plaatsing van de jongen in een pleeggezin of een gezinshuis. Een advies wat op ouders, betrokken oma en hulpverlening, nogal wat impact had. Het gezinssysteem had al een lange weg in hulpverleningsland afgelegd, en de turbulentie in het gezinssysteem werd steeds veroorzaakt door externe, niet te beïnvloeden factoren.”
Perspectief
“Met alle betrokken gezinssleden en betrokken hulpverlening zijn er gesprekken gevoerd om een zo passend mogelijk alternatief te vinden voor een pleeggezin of gezinshuis. Gewoonweg omdat deze stap te groot was om te nemen en het juist binnen het gezinssysteem steeds een stapje beter ging. De gemeenschappelijke deler waar zowel ouders als hulpverlening zich in konden vinden, was het vinden van een perspectief voor de jongen van 13. Zijn welzijn, zijn ontwikkeling, maar ook zijn toekomstperspectief moest centraal staan.”
Tine Oerlemans en Vivian Brokx van ’n Tweede Thuis Dichtbij’ werden betrokken en zijn in gesprek gegaan met ouders, oma en hulpverlening. Er werd voorgesteld om met de inzet van ‘n Tweede Thuis Dichtbij’ samen met ouders en hun zoon de mogelijkheden in hun eigen netwerk te gaan onderzoeken. Miranda: “In eerste instantie werd deze optie weggewuifd, omdat in een eerder stadium in dit traject al gekeken was naar het netwerk en wat het netwerk voor het gezin zou kunnen betekenen. Hier was niets uit gekomen, dus er zou nu ook wel geen mogelijkheid gevonden worden, was de overtuiging.”
Samen
Miranda vervolgt: “In een gezamenlijk gesprek met ouders, hulpverlening en de jongen zelf zijn er, door de juiste vragen te stellen, toch nog een aantal mensen uit hun netwerk genoemd. Waarbij een belangrijke persoon in ‘de binnenste kring’ van mensen die hun zoon vertrouwde. Dit bleek de juiste ingang om te polsen of zij mogelijk iets voor de jongen en zijn gezinssysteem kon betekenen. Juist omdat het van de jongen zelf kwam. Toen er meteen daarna een gesprek plaatsvond met alle betrokkenen ontstond er ruimte om te denken over de mogelijkheid van de inzet van deze persoon in het kader van ‘n Tweede huis dichtbij. Al snel bleek dat zowel vader, moeder, oma als de jongen een positieve band hebben met de door hun zoon aangewezen persoon.
’n Tweede huis dichtbij, bleek dichterbij dan gedacht.
Van een abstract voorstel, werd het, door de zoon ingegeven, een praktisch haalbare optie die veel laagdrempelig bleek dan aanvankelijk gedacht. Miranda: “Vader en moeder wijzen hun zoon op de mogelijkheid om de persoon die het ‘Tweede huis dichtbij’ vertegenwoordigt, te bellen als hij ergens mee zit of als zijn emoties oplopen. Dit werkt voor de jongen zelf erg positief, omdat hij niet alles durft te delen met zijn ouders. Hij weet ook dat zijn beide ouders én deze persoon er voor hem zijn. Juist omdat ze vertrouwen hebben in elkaar. Het biedt transparantie en duidelijkheid, het makt dat de jongen zo veel als mogelijk bij zijn biologische familie kan verblijven, maar dat hij ook uit kan wijken naar een vervangend huis als het hem of zijn ouders even te veel wordt. Dit geeft perspectief en komt zijn welzijn en ontwikkeling ten goede.”
“Juist door het bespreekbaar maken van alle gevoelens rondom het het advies voor pleegzorg en de weerstand hierbij ook gespreksonderwerp te laten zijn, zijn we blijven denken in mogelijkheden. Er was een goede samenwerking met de betrokken hulpverleners en er is goed geluisterd naar de wensen van de jeugdige. Zo is er ruimte gecreëerd om ’n Tweede huis dichtbij in te zetten. Zo voelen zowel de jongen als zijn ouders en betrokken oma hun krachten weer, omdat ook zij ruimte en perspectief voelen. Het laatste overleg voelde heel natuurlijk en kloppend.
Het inzetten van een persoon uit het netwerk die het vertrouwen geniet van een heel gezinssysteem is uniek en mooi, beter nog, werkend voor het welzijn en ontwikkeling van deze jeugdige.
